Sigiriya en olifantenproject

Om naar Sigiriya te gaan moesten we al om 4:30 s ochtend van huis weg, anders zou het te warm zijn om te klimmen in de hete zon. We zaten met (eigenlijk te) veel mensen in een busje, maarja, dat gebeurt hier zo vaak, dat ik er niet eens meer raar van opkijk. Amal, de eigenaar van de organisatie en tevens ook degene die mij naar het kegalle bracht, kwam met ons mee. Hij is heel aardig en joviaal en heeft de breg beklommen in zijn slippers...

Sigiriya leek immens groot toen we aankwamen en we konden haast niet geloven dat we helemaal naar boven zouden klimmen. We hadden een super gids die veel wist te vertellen over de "leeuwen steen". De koning woonde in het natte seizoen boven op de berg waar er zwembaden zijn en genoeg water, en tijdens het droge seizoen beneden, waar er ook zwembaden en verscheidene tuinen zijn. De koning had bovendien 2 koninginnen en wel 500 andere vrouwen in zijn harem, vandaar de vele zwembaden (1 was te vol :)) Halverwegen de rots zijn er nog een paar schilderingen bewaard gebleven, waar we naartoe moesten lopen via een enge spiraaltrap. Er zijn maat 18 van de 500 schilderingen bewaard gebleven, en dit komt omdat de monniken die later kwamen de afbeeldingen van half naakte vrouwen ongepast vonden. De wespen zijn gelukkig in hun enorme nesten gebleven tijdens de klim. Eenmaal boven (1202 treden later) was het uizicht werkelijk adembenemend. Naar beneden gaat een stuk sneller, maar vanwege de steile trappen en omdat ik het niet gewend was, waren mijn kuiten aan het trillen...
Daarna hebben we een stukje in een soort karretje gereden dat door een os getrokken werd. Deze bracht ons naar een meertje waar we in een soort kano konden varen (we hoefden niet zelf te peddelen, maar zaten op een soort blok dat op twee kanos bevestigd was, en dit werd door een sri lankees vooruit gepeddeld). Dit was heel relaxend en veel mensen hebben in het meertje gezwommen. Toen iedereen (ongeveer) weer droog was, liepen we naar een klein hutje gemaakt van kokosbladeren en koeienpoep. Een mevrouw liet ons zien hoe je echte sri lankese roti, thee en curru maakt, en vervolgens mochten we proeven en lunchen. Eten met je handen is moeilijker dan het lijkt! Als laatste hebben we nog even de dambulla tempel bezocht en daarna zijn we naar huis gereden.

Het olifantenproject is denk ik het raarste en meest bijzondere wat ik hier heb gedaan. Nadia, een andere vrijwilligster, heeft mw rondgeleid. Er zijn 4 olifanten in totaal en ze hebben een eigen bed gemaakt van kokosbladeren en hout. Ook is er een eco tuin, waar kruiden groeien die gebruikt worden als de olifanten ziek zijn, en een klein stukje naar beneden is de rivier waar de.olifanten kunnen wassen. In de ochtend (rond 10 uur) verschonen de vrijwilligers de olifantenbedden (er is mij verteld uit de buurt te blijven van de plas, die zwart als teer is), of we moeten onkruid wieden rond de tuin (als er teveel vrijwilligers zijn). Van 1 tot 3 (als het weer te heet is om te werken) hebben we lunch pauze. Eerste gaan we naar een klein restaurantje (met ontzettend pittig eten) en daarna lopen we richting de rivier. Het is even klimmen en klauteren over de soms gevaarlijk gladde stenen, maar dan kom je aan bij een plekje met warme stenen, mooi uitzicht en plek voor een verkoelend voetenbad. Om 3 uur begint het bijzonderste van de dag: we mogen de olifanten wassen. Ze liggen op hun zij in de rivier, wij lopen er tot onze knieën in en schrapen met kokoschelpen het vuil van hun huid af. Nog nooit ben ik zo dicht bij een olifant geweest, laat staan dat ik er een ruim anderhalf uur mag aanraken en schrobben. Hun huid is zo dik en ze hebben borstelige haren. Ik blijf het bizar vinden zo dichtbij te zijn. Soms zijn ze stout, als ze ons nat spetteren hun staart of warme lucht uit hun slurf onze kant op blazen. Het is echter wel hard werken
En na half vijf ben je zeker erg moe als je weer thuis komt. Helaas was er geen water voor de douche, maarja, tijdens het wassen wordt je al nat genoeg :)

Xx jonne